!! श्री. गणेशाय नम: !!
चौल रेवदंडा कोर्लई साळावच्या पहिल्या संकेतस्थळावर आपले स्वागत असो.
या संकेतस्थळावरुन आपल्याला आलिबाग तालुक्यातील चौल, रेवदंडा, कोर्लई, साळाव या गावांची माहिती देण्याचा आमचा प्रयत्न आहे. परिवाराचे ओर्कुट संकेतस्थळ http://www.orkut.com/Community.aspx?cmm=18732076 . आपली प्रतिक्रिया ऐकण्यास आम्ही उत्सुक आहोत.
________________________________________________________
रायगड जिल्ह्यातील, अलिबाग तालुक्याच्या अरबी समुद्रकिनारी एकमेकांच्या हाकेवर वसलेली ऐतिहासिक वारसा लाभलेली ही चार गावे. कौलारु घरे, मागे नारळा पोफळीच्या बागा, आणि ह्या शेती-वाड्यांमधून नागमोडी वाट काढत अलिबागहून सुरु झालेला रस्ता, चौल मार्गे, थेट संपतो तो रेवदंड्याच्या किल्ल्यात. साळाव पुलावरुन पलीकडे गेल्यास उजव्या हाताला मुरुड रस्त्यावर लागते कोर्लई, तर डाव्याहाताला लागते साळाव.
मुंबईहून कसे पोचाल ?
(१) कार ने : मुंबईहून पनवेल-पेण मार्गे वडखळ फाट्याहून डाव्या हाताचा गोवा रस्ता (N.H. 17) न पकडता, उजवीकडला सरळ रस्ता थेट पोयनाड-कार्लेखिंड मार्गे अलिबागला पोहोचतो. अलिबागहून (गावात न जाता) डाव्या हाताला रेवदंडा-मुरुड रस्ता लागतो. हाच रस्ता आक्षी-नागांव-चौल मार्गे रेवदंड्यात कुंडलीका नदीवर संपतो.
रेवदंड्याहून साळावपूलावरुन पलिकडे कोर्लई-नांदगाव मार्गे मुरुडला व साळाव-चणेरा मार्गे रोह्याला जाता येते. (चित्रात: कुंडलिका नदीवरचा साळाव पुल)
(२) बस ने: महाराष्ट्र राज्य परिवहन महामंडळाच्या (एस.टी) बसेस नियमीत मुंबई सेन्ट्रलहून परळ-दादर- सायन व बोरिवलीहून गोरेगाव-अंधेरी-सायन मार्गे पुढे मैत्री पार्क (चेंबूर) -वाशी-पनवेल-पेण-अलिबाग मार्गे चौल-रेवदंड्याला जातात. या गाड्या वरील थांब्यावर कोठेही पकडाव्यात. कल्याण/ठाण्याहूनही पनवेल मार्गे काही गाड्या सुटतात. खालील नावफ़लकाच्या गाड्या थेट चौल-रेवदंडयात येतात.
मुंबई/ठाणे/बोरिवली-रेवदंडा, मुंबई/ठाणे/बोरिवली-मुरुड, मुंबई-आगरदांडा, मुंबई-राजपुरी.
मुंबई/ठाणे/बोरिवली-अलिबाग :- अलिबागहून पुढे रेवदंड्यात जाण्यास ८-सीटर शेअर रिक्षा (ग्रामीण भाषेत इकडे सितारा म्हणतात) अलिबाग एस.टी स्टैन्ड मागे पुरेपूर उपलब्ध आहेत.
(३) समुद्रमार्गे: गेट वे ओफ़ इंडिया हून नियमीत क्याटाम्यारन सेवा मांडव्या पर्यंत व मांडव्याहून त्यांचीच बस सेवा अलिबाग पर्यंत उपलब्ध आहे. रात्री (०७.३० नंतर) या सेवा बंद असतात. अधिक माहितीसाठी या संकेतस्थळावर संपर्क साधावा : http://raigad.nic.in/HTMLDocs/transportation.htm
(४) रेल मार्गे: मुंबईहून कोकण रेल्वे मार्गी जाणार्या गाड्या रोहा येथे थांबतात (अलिबाग हे स्टेशन नाही) व रोह्याहून महाराष्ट्र राज्य परिवहन महामंडळाच्या (एस.टी) बसेस रेवदंड्याला येतात.
(५) मुंबई हेच नजीकचे अंतराष्ट्रीय विमानतळ आहे.
कोकणातून (माणगाव, रत्नागिरी, मालवण, गोव्याहून) कसे पोचाल ?
गोवा-मुंबई (N.H.17) हायवे वर कोलाड गावाजवळ कोलाड-रोहा जोडरस्ता जातो. त्या रस्त्याने रोहा-चणेरा-साळाव मार्गे रेवदंडा गाठता येते. रोहा हेच नजीकचे रेलवे स्टेशन आहे. कोकणातून काही एस.ट्या रोह्याला देखील संपतात. रत्नागिरी-अलिबाग, पोलादपूर-अलिबाग एस.टी बसेसही उपलब्ध आहेत. या गाड्या वडखळ मार्गे अलिबागला येतात.
दिघीहून राजपुरी खाडी पार केल्यास (लौंच सेवा उपलब्ध आहे) मुरुड मार्गे एस.टी ने किंवा दिवेआगर/श्रीवर्धनहून म्हसळा मार्गे, मांदाड-खाजणी पुलावरुन आगरदांडा-मुरुड मार्गे गाडीने चौल-रेवदंड्याला येता येते.
पुणे-नगरहून
पुण्याहून पुणे-खोपोली-पेण-अलिबाग-मार्गे किंवा पुणे-पाली-अलिबाग/रोहा मार्गे चौल-रेवदंडयाला येता येते.
_________________________________________________________
ओर्कुट वरील चौल रेवदंडा कोर्लई साळाव परिवारबद्दल थोडेसे !
ओर्कुट वरील हा परिवार दि. १२/०८/२००६ रोजी मंदार गुजराथी यांने (मी) पहिल्यांदा सुरु केला. निमित्य होते ते फक्त जगात विखुरलेल्या चौल रेवदंडेकरांनी एकत्र यावे व ओळख वाढवावी. नियमित लोडशेडींग व यांत्रिकद्रुष्टया अत्यंत मागासलेल्या या गावांतील ओर्कुट वरील या परिवाराच्या सभासदांची संख्या सध्या २०० पलिकडे जाण्यास तयार आहे. यासाठी खालील मंडळींनी अहोरात्र हातभार लावला आहे व मला हे संकेतस्थळ काढण्यास सवड दिली. यांचा मी अत्यंत ऋणी आहे.
श्री. अतुल वासुदेव, श्री. नितीन उळे, श्री. अतुल पाटील. श्री. हितेश भट, श्री. प्रणय घरत, श्री. संकेत मोहिते, चि. श्रेयस मोहिते, सौ. ग्रीष्मा, श्री. तुषार ठाकुर, श्री. आशीष घरत व नवोदित श्री. कळसुलकर.
या परिवाराची पहिली सभा व ओळख समारंभ दि. २२/१२/२००७ रोजी, परिवाराचे मुख्य, श्रीयुत अतुल वासुदेव यांच्या चौलच्या घरी मोठ्या दिमाखात भरली.
उपस्थित मंडळी:
श्री. व सौ. अतुल वासुदेव व चि. मिखिल वासुदेव
श्री. व सौ. नितीन उळे व चि. विहान उळे
श्री. अतुल पाटील
श्री. हितेश भट
श्री. प्रणय घरत
चि. श्रेयस मोहिते
श्री. मंदार गुजराथी (yahoo messenger द्वारे उपस्थित).
या सभेविषयी श्री. अतुल पाटील यांच्याकडून हा विशेष लेख:
दि. २६/१२/२००७.
काल दुपारी मी घरी आलो ते चेउल च्या आठवणी घेउनाच. मित्राच्या कार ने परतीचा प्रवास करताना असे वाटत होते की अजून दोन दिवस रहता आले असते तर फार बरे झाले आसते पण ऑफिस वर रुजू होते अत्यंत आवश्यक होते म्हणुन काहिश्या हिरमुसलेल्या मनानेच गाडीत बसलो आणि आमचा परतीचा प्रवास सुरु ज्हाला. जशी गाड़ी पुढे जात होती तसे तसे माझे मन मागे मागे चेउल कड़े जात होते. मनाची हुरहुर वाढत होती. सकाळी १० वाजता मी अणि माझ्या मित्राची फयामिली मुंबईला परत निघालो. गाड़ी सुरु होती हवा मस्त ठंडगार होती. माझ्या डोळ्यासमोर चेउल ला येण्याचे आधीपासून चे प्रसंगा एखाद्या एल्बम प्रमाने येऊ लागले. ७ दिवस आधी पासून रिज़र्वेशन करूं ठेवले होते. एक एक दिवस मोजून घालवीत होतो मी. मग तो शनिवार उजाडला ज्या दिवसाची मी अतुरतेने वाट पाहत होतो. २२ तारीख दुपारी १:३० ऑफिस मध्ये बॉस ला टोपी लाऊंन मी सरळ ट्रेन पकडून चर्च गेट गठ्ले. आज माला ट्रेन जास्तच स्लो चलते असे वाटत होते. कारण माझे मन त्या ट्रेन पेक्षा जास्त वेगाने चेउल कढे धावत होते. चर्चगेटला उतरल्यावर टक्सी पकडून गेट वे ऑफ़ इंडिया गठाले अणि ३:३० च कैटामरिन चे तिकीट घेतले.
एक तास कसा बसा घालवायचा म्हणुन उगाचच इथे तिथे भटकत रहिलो. मग माला ती धुक्याचा पडदा बाजूला सारत किनार्याच्या दिशेने पुढे येताना दिसली. उतारू उतरल्यावर आम्ही लॉन्च मध्ये चढ़लो. १० मिनितात बरोबर ३.४० ला लॉन्च सुरु झाली. लॉन्च ने गजबजलेला समुद्र सोड्ल्यावर पुढे फक्त पाणी, समुद्र पक्षी, अणि लोच मधले माझे सहप्रवाशी इतकेच होतो. कॉलेज चे दोन ग्रुप होते त्यामुळे ४५ मिनिटं कशी गेली ते कळालेच नाही. मंडावा ला उतरल्यावर लग्बगिने उतरून बस पक्दाय्ची होती म्हणून आधीच लॉन्च च्या गेट वर जाऊँन उभा रहिलो. उतरल्यावर धवाताच बस जवळ जाऊँन सीट पडली ५ मिनिटात बस सुटली अणि माजा अलिबाग चा प्रवास सुरु झाला.
विंडो सीट असल्यामुळे आजुबाजुची हिरवीगार झाडे . कापलेली शेते, भाज्यांचे, फुलांचे मळे. हिरव्या पोखरनी, गावे, गजबजलेले नाके पाहत अलिबाग ला कधी पोहोचले ते कळालेच नाही. बस मधून उतरलो अणि पुढेच चेउल ला जाणारे सितारे उभे होते. सितारा पकडला तेव्हा थोडा थोडा अंधार होऊ लागला होता. अलिबाग सोडल्यावर सितारा गवाच्या दिशेने चालू लागला तसा थोडा माझा डोला लागला. झोप उडाली तेव्हा मी नागावला होतो माझ्या बाजूचे दोन जण तिथे उतरले. एक एक गाव मागे जात होते. आणि घराची ओढ़ वाढत होती. मुखरी गणपतिचे मंदिर पहिल्यावर वाटले प्रतीक्षा संपली. थोडाच वेळात चेउल नका आला. मला रामेश्वर ला उतरायचे होते पण मी मुद्दाम चेउल नक्यावर उतरलो कारण मला अतुल वसुदेवान्ना सलाम करूंन जायचे होते. वसुदेवांच्या बंगल्यात डोकाउन पाहिले तर त्यांची कार कुठे दिसली नहीं. मी तसाच पुढे गेलो. घरी आलो लोड शेडिंग असल्या करनाने पॉवर न्हव्ती. घरात घासलेट चे दिवे लावले होते.
झटकन मन लहानपणात गेले. मी लहान असताना इथे यायचो तेव्हा पॉवर न्हवती घरात. मला लहान असताना फफे चा दुधी हलवा फार पसंद होता. मी तिथे गेल्यावर माझ्या बहिणीचे पती माझ्या हातावर दुधी हलवा ठेवायचे. एकदा असाच गेलो होतो तेव्हा ते घरात न्हावते. मी बहिणीकडे दुधी हलवा मागितला तर ती म्हाणाली की ते नहीं आहेत नंतर देते. पण मी रडून गोंधळ घातला. की मला अत्ताच्या आता दुधी हलवा पाहिजे. माझे रडणे थांबत नवते. आई मला म्हणाली थाम्ब तुला मस्त दुधी हलवा आणून देते. तेव्हा आमच्या कड़े गाय होती आणि ती नुकतीच हगली होती. आईने काय केले, केळीचे पान घेतले. त्यात तो गरम गरम शेन घेतला मस्त केळीच्या पानात बांधला. आणि माझ्या हातात ती पुडी दिली (पहिला तो केलीच्या पानाताच दुधी हलवा द्यायचा) संध्याकाळी ७:३० ची वेळ होती त्यामुळे अंधार होता. आई मला म्हणाली हा घे गरम गरम दुधी हलवा. मी पण आधाश्यासरखा to गरम गरम दुधी हलवा तोंडात टाकला.
काय राव आता दुधी हल्व्याचा जागी शेन तोंडात गेल्यावर काय होईल ते सांगायला हवे का?याआआआआआआआआआआआआआआआआआआआआक् ऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊओक्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्बूऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊउवाआआआआआआआआअक्पोटात होते न्हवते ते सगळे बाहेर आले होते. काय काय होते ते माहित नाही कारण अंधर होता.सागळे हसत सुटले होते पोट धरून अणि मी आपला त्यांच्या हास्याच्या कारंज्यात माझे याआआआआआआआआआआआआआआआआआआआआक् ऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊओक्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्क्बूऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊऊउवाआआआआआआआआअक्मिसलुन् त्यांचे हास्याचे कारंजे आणखी वर उडवित होतो.शेवटी ओकुंन ओखुंन पोट दुखु लागल्यावर मी रडू लागलो. तेव्हा आजी माझ्या आईवर चिडाली. आणि तिला दम भरला. त्या दिवस पासून मी जो दुधी हलवा खायचा सोडला तो आजपर्यंत. दुधी हल्व्याचा वास जरी नाकात गेला की माला ओकारी येते.
असो आता मुल्पदावर येऊ, तर मी जेव्हा घरी पोहोचालो तेव्हा घरात अंधार होता. ५ मिनिट बसून मी घरामाग्च्या हौदावर गेलो. हौदत हट बुडवला तर पाणी खूप ठंड होते. प्रवासचा ताण घालविण्यासाठी आंघोळ करणे गरजेचे होते. गरम पानी ठेवले असते तर अतुल वसुदेवान्न्च्या घरी पोहोचायला वेळ झाला असता म्हणून थंड पाण्यातच आंघोळ करायचे ठरवले. कपडे उतरून हौदत मग बुडविला अणि म्हाणालो हरहर गंगे. सगळा ताण आणि मुम्बई एक मग मधल्या पाण्याने मी विसरलो.मी भसा भसा पानी उपासत होतो. आणि कुठून माझ्या आईचा आवाज येतो का ऐकत होतो. कारण मुंबईत असा भासा भासा पानी उपसाला की आई चे शब्द कानावर पडायचे "मेल्या डुकरा किती भासा भासा पानी उपस्तोस. सकाळी भरायला उठ म्हणजे समजेल" हे आठाऊँन मी आणखी १०/१२ मग अंगावर घेतले. एव्हाना अंधार चांगलाच पडला होता आणि गावची हावी हविशी वाटणारी शांतता सर्वत्र पसरली होती. पन तिचा आस्वाद मी ठिकपणे घेऊ शकत नवतो कारण भासा भासा पाणी अंगावर घेताल्यामुळे कनामध्ये कूऊऊउऊऊऊऊऊऊउ असा आवाज येत होता. मग जागेवर २/३ जम्प मारून मी ते कनाताले पानी बाहेर काढले. इतक्यात मागे केलीच्या बनात कस्स्स्स फस्स्स्स्स झाले. तिथून मी जी हनुमान जम्प मारली आणि पळालो ते सरळ घरात.
घरात गेल्यावर मस्त पातीचा चाहा आणि मारी बिस्किटे खाऊन अंगात दूसरा शर्ट चढवला आणि घर बाहेर पडलो ती मनात एक वेगालीच उत्सुकता घेउनाच. ऑरकुट जोइन केल्या पासून मी पहिल्यांदाच नेट मित्रांना भेटणार होतो. हा माझ्या साथी वेगळा अनुभव होता. अणि त्याचा मला पूरे पुर आनंद लुटायचा होता. जोशी आळीतून चालत असताना लहान पाणाचे सवंगडी मला आवाज देत होते मी त्यांना फक्त ओ देऊन पुढे सरकत होतो अणि सांगत होतो जरा घाईत आहे नंतर बोलू.पुढे भुत बंगाल्याजवळ आल्यावर अचानक एक कुत्रे माझ्या अंगावर भुन्कू लागले. मी त्या कुत्र्याला ना ना प्रकारे समजावून पाहिले, की रे बाबा तुझी कोणी घोडे मारले असेल त्याला जबाबदार मी नाहीं. मला सोड पन ते सोडेच ना. ते भुन्कतच होते. मग मी जरा वेगळ्या भाषेत त्याला समजवण्याचे ठरवले. "इरान्न्दा नारा पोंडा पाटा , वरवंता, खल्बत्ता" तर ते जास्तच जोरत भुकायला लागले. मला वाटले की तो विचारत असावा की याचा अर्थ काय? मी पण पटकन संगुन टाकले बाबा याचा अर्थ बाजूला हो मला अतुल वसुदेवांच्या घरी जायचे आहे. साहेबांचे नाव त्या कुत्र्याने ऐकले आणि काय चमत्कार ज्हाला माहित नाही, त्या कुत्र्याने सरल माझ्या पायावर लोटांगण घातले . कदाचित माफी मागत असावा. मला वाटले की अतुल साहेब या आळीत त्या धर्मेन्द्र सारखे फिरत असावेत ओरडत. "कुत्ते कमिने, मैं तेरा खून पी जाऊंगा" असो तर अतुल देवांच्या नावामुळे मी त्या कुत्र्याच्या तावडीतुन सुटलो आणि हसत हसताच अतुल सहेबांच्या गेट समोर आलो. आत बघितले आजुन गाड़ी आली न्हवती. तिथे एक गृहस्त होते. त्यांना विचारले की साहेब कधी येणार, त्यांनी सांगितले की आत्ताच फ़ोन आला होता. की ते पेण ला पोहोचलेत. मी जा मनातून खट्टू झालो कारण पेण म्हणजे अजुन १ तास लागणार होता. त्यांनी माझी विचारपूस केल्यावर माझ्या भाच्याची आणि त्यांची ओळख निघाली. दोघांचे सेल नोम्बर एकमेकांकडे होते. मी त्यांना सांगितले की साहेब आले की मला फ़ोन करा. आणि मी रामेश्वर मंदिराकडे सटकलो.
रामेश्वर मंदिराच्या पोखरणीवर संध्याकाळी बसण्यात वेगळाच आनंद असतो, पण तो आनंद आज येत न्हवता कारण समोर रस्त्यावर गाड्यांची खुप वर्दळ होती. सलग सुट्टी असल्या कारणाने वर्दळ खूपच वाढली होती. एरवी गाड्यांपेक्षा माणसे जास्त असायची रस्त्यावर, पण आज अगदी उलट होते त्यांचे तो हार्न देवाळाची शांतता भंग करत होते. लगेच मी भाच्याला फ़ोन केला आणि त्याला त्याझी मोटर बैक घेउन बोलावले. मलाही आईने कधी काम दिले होते ते आठवले. १० जण राहणार म्हणजे भाजी, मसाला, साखर आणि इतर वस्तु आणण्याची जबाबदारी मी त्यांच्या आधी पोहोचणार असल्या कारणाने माझ्यावर आली होती. आणि आमचे परतीचे एस.टी चे बुकिंग ही करायचे होते. बाईक वर बसून पार नका गाठुन जरुर ती खरेदी केली अणि रिटर्न बुकिंग करूंन टाकले. पोटात आग पडली होती, बजुलाच कांदा भज्जी चा खरपूस वास नाकात शिरला, वडा पाव अणि भज्जी गिळून होते तो पर्यन्त फ़ोन वाजला. वसूदेवांच्या घरून फ़ोन होता. साहेब आलेत तुम्ही या. लगेच गाडीवर बसून बंगला गठाला. आणि अधीरतेने गेट उघडून आत शिरलो. २५/३० फुटांवर बंगाल्याचा दरवाजा होता. पण इतक्या वेळात ही माझ्या डोक्यात नाना विचार आले. "आत कोण कोण असल? आपल्याला ओळखतील का? कसे असतील वसुदेव स्वभावाने? आत गेल्यावर काय बोलायचे? काय करायचे." च्या मारी टोपी, त्या अमिताभ आणि शाहरुख़ ला भेटायला गेल्यावर देखील एवढे विचार येत नाही मनात. असो विचार करताच पहिल्या पायरीवर पोहोचालो तोच आतून दोन आवाज आले. "या या पाटील साहेब. या!" या आवाजाने मी क्षणभर दाराताच थबकालो, आणि आवाज आलेल्या दिशेचा अंदाज घेत नजर टाकली आसता सुंदर नक्षीकाम केलेल्या लाकडाच्या च्या जाळीतुंन काही चेहरे दिसले. उत्सुक्तेने मी लांब धेंगा टाकत ती जाळी पटकन पार केली, बाजूलाच डायनिंग टेबल वर तीन ऑरकुट वीर गप्पा मारत बसले होते. पहिला नजरेस पडले ते वासुदेव, एक भारदस्त व्यक्तिमत्व, नंतर नितिन उळे, एकदम तरणा बांड गडी ज्यापुढे शाहरुख़, सलमान, आमिर पाणी भरतील असा मदनाचा पुतला. मग नजर गेली ती एका अनोळखी चेहेर्यावर, वसुदेवानी त्यांची ओळख करून दिली. तो हितेश होता. आपल्या स्वभावाताला अवखल पना लपवत त्याने माझ्याशी हस्तान्दोलन केले.
वसुदेवांचा मुलगा चि. मिखिल ही या गेट टू गेदर मध्ये सामिल होऊन आपल्या वडिलांनी प्लान केलेला गेट टू गेदर चांगला कसा होईल याकडे जातीने लक्ष देत होता. कोणाला काय हवे नको, ते पाहत होता. बाजूलाच हॉल मध्ये वासुदेव अणि उळेंच्या अर्धांगिनी मस्त गप्पा मारत बसल्या होत्या, बरोबर उळेंचा छकुला मस्ती करत होता, गोरा गोरा, कुरळे कुरळे केस, हातातून निसटून खाली खेलायचे होते बहुतेक त्याला. दोन दिवस आधीच त्याने पायाने फ्रीज़ खेचायचा भीम पराक्रम केल्यामुळे त्याच्या पायाला ७ टाके पडले होते. घरात येताना वाटले होते की घर एकदम वेल फ्रर्निश असेल. पण घरात आल्यावर माझे मत चुकीचे निघाले, या घरातील माणसानी आपल्या मनात अणि घरात गावपण जपले होते. वस्तु अगदी टाप टिप, जागच्या जागी ठेवलेल्या, देवघर, माजघर, डायनिंग हॉल, हॉल, सर्वत्र लाकडाचा भरपूर वापर केलेला, घराच्या स्वच्छतेतून घरातील व्यक्तिंचे मन कळते हे आग्दी खरं आहे, कारण पहिली भेट असतानाही वसुदेव अणि त्यांच्या धर्मपत्नी (यापुढे मी त्यांना "माउली" म्हाणेन) आमच्याशी दिलखुलास गप्पा मारत होते.
आता मी परत मुळपदावर येतो, तर अशी आमची पहिली गेट टू गेदर वसुदेवांच्या घरी सुरु असताना, कधी हलुवार जोक, तर कधी कोम्मुनिटी विषयी चर्चा चालू होती, बरोबर आमचे कोम्मुनिटी सुरु करणारे महागुरु, महाबिलांदर श्री मन्दार गुजराती ऑनलाइन ल्याप टॉप वरच्या वेब कैम वर हजर होते. कधी मी तर कधी उळे मंदार सह गप्पा मारत होतो, सोबतीला सहेबान्नी हॉट अणि सॉफ्ट ड्रिंक ठेवले होते त्याचा आम्ही सगळे आस्वाद घेत होतो, तोंडी लावायला लुसलुशीत काकडी आणि मस्त फरसाण होते. इतक्यात प्रणय घरत आले, ओलख परेड झाल्यावर ते ही आमच्यात सामिल झाले. हा हा, हू हू सुरूच होते, जसा जसा वेळ जात होता तस तसे एक एकताले विविध पैलू सगळ्यांसमोर उघडले जात होते. ग्रिष्मा, काका, आशीष, श्रेयस, तुषार या सगाळ्यांची आठवण काढली गेली, शेवटी काका पुराण आम्ही चघळायला घेतले, मला माहित असलेली काकांबद्दल ची माहिती मी सगाळ्यांना सांगितली. मजेत हसत खेलत वेळ जात होता, जसा वेळ जात होता तशी परकल्पनेची भावनाही आमच्या मनातून नाहिशी होत होती, आणि जन्माला येत होते एक वेगळेच आपुलकिचे नाते. "मोर झाडावर बसलेला असला की तो आपला सप्तरंगी चकाकणारा पिसारा मिटून घेतो, त्याच प्रमाने माणसानेही घरात वावरताना आपला मोठेपणा, अभिमान सर्व आकसून वावरावे" ही कुठेतरी लिहिलेली, वाचलेली ओळ मला आठवली, कारण अतुल वसुदेव आणि त्यांच्या पत्नी इतक्या सहज पणे आमच्यात मिसळत होत्या, की ते त्यांचे वय आणि आमचे वय विसरून गप्पा मारत होते, एकदा तर अतुल साहेब मला तोंडघशीच पाडणार होते. माझ्या भाज्या त्यांना दखावणार होते. माझ्या मनात आले आता मी मेलोच, हात जोडून वसुदेवांना विनंती केली तसे न करण्याबद्दल, काहीतरी बोलूंन लगेच मी विषय बदलला, त्यामुळे वाचलो, तेव्हाच मी बोटाला खडा लावला, हो लोक कानाला लावतात पण मी बोटाला लावला, की यापुढे एकही वातरट ई-मेल वासुदेवांना पाठवायचा नाही ! माझा मुम्बई हून येणारा मित्र एव्हाना आला असेल म्हणून मी वासुदेवांची त्याला इथे घेउन येण्याची बाबतची परमिशन घेउन त्याला आणायला घरी गेलो, १० मिनिटात परत आलो, येताना रस्त्यात तेच कुत्रं परत दिसलं, वाटले परत भुंकेल, पण नाही भुन्कले, वसुदेवांचा दरराच तसा असणार. परत येत असताना मी माझ्या मित्राला ऑरकुट कम्युनिटी आणि मिटिंग बद्दल थोडक्यात सविस्तर माहिती दिली. घरी पोहोचलो तो पर्यन्त पार्टी चंगालीच रंगात आली होती. काही वेळ परत मस्ती करून नंतर वासुदेव आम्हाला त्यांच्या टेरेस वर घेउन गेले. वर जाताना जिनाही लाकडाचा होता. वर गेलो आणि पाहिले तर मन अगदी बेधुंद झाले. टिपुर चांदणे पडले होते आणि त्या प्रकाशात वसुदेवांचा बंगला चंदेरी प्रकाशात न्हाहून निघत होता.
मी डोळ्याने चंद्रप्रकाश पीत, शरीराने गावचा मस्त ठंडीचा आस्वाद घेत होतो, चन्द्र नारळाच्या झावळीच्या आडून डोकावत होता. नाराळाच्या पाती एकमेकांवर घासून वेगाळाच ह्रिदम निर्माण करत होत्या. मला एक गाने आठवले तेव्हा " लव लव करी पात, जीव नाही थार्र्याला, लव लव करी पात" वासुदेव त्यांच्या बागेतील झाडांबद्दल भरभरून बोलत होते. ते आणि उळे बोलत होते आम्ही फक्त आइकत होतो. झाडांचा विषय संपल्यावर गाय, चौल-अलिबाग चा इतिहास या विषयावर वासुदेव आणि उळ्यांनी प्रकाश टाकला. इतक्यात वसुदेवांच्या खिशातील खेळने वाजले, जेवायला यायचा हुकूम आला होता. एव्हाना ११:३० वाजले होते १२ वाजता श्री. दत्त जयंतीचा दिवस उजाडणार होता, गप्पा मारण्यामध्ये वेळ कसा गेला ते कळालेच नाही, म्हणून पटकन आम्ही खाली जाऊन बसलो. व्हेज आणि नोन-व्हेज बिरयाणी होती जेवायला, काजुचा भरपूर मारा होता तिच्यात. मिसेस वासुदेव आपुलकिने बिरयाणी वाढत होत्या आणि आम्ही तितक्याच अपुलकीने बिर्याणीवर ताव मारत होतो. जेवण झाल्यावर जास्त वेळ रेंगाळत न बसता आम्ही घरचा रास्ता धरला कारण वासुदेव प्रवासतून आल्यापासून आराम न करता आमच्या सेवेत होते.
१. समाप्त.
